Οι φορητές εικόνες σύμφωνα με την παράδοση έχουν χρυσό « κάμπο» (φόντο), που κατέχει συνήθως την θέση του ουρανού και των φωτοστεφάνων ως μια συνεχή στιλπνή επιφάνεια.

Το χρυσό χρώμα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε χωρίς καμία αμφισημία για να εκφράσει το θείο φως, καθώς ο χρυσός είναι το πολυτιμότερο μέταλλο, το πρότυπο της καθαρότητας, είναι άφθαρτο, αναλλοίωτο, δε σκουριάζει και δε φθείρεται και γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά για να ανακαλέσει την υπερβατική φύση του Ενανθρωπισθέντος Χριστού και να προβάλλει μια πνευματική πραγματικότητα, ως το ιδεώδες της βυζαντινής τέχνης.
Το χρυσό σαν χρωματική αξία έχει στη ζωγραφική μια λειτουργία εντελώς διαφορετική από όλα τα άλλα. Δεν μπορούμε να το κατατάξουμε σ’ αυτά που δίνουν την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας, ενώ αντίθετα είναι αυτό που απομακρύνει την παράσταση από τη γήινη σφαίρα, το χρυσό βάθος αρνείται τον φυσικό χώρο και αναφέρεται στον υπερβατικό.

Το χρυσό χρώμα λειτουργεί ως τυποποιημένο αρχέτυπο πλέον και αντιπροσωπευτικό της μεγαλειώδους Βασιλείας των Ουρανών