Τα περιθώρια του κειμένου αυτού δεν επιτρέπουν ανάπτυξη της εξέλιξης της αγγειοπλαστικής.
Για το λόγο αυτό περιοριζόμαστε σε λίγα κύρια σημεία της προόδου της τέχνης αυτής, που στάθηκε μια από τις σημαντικότερες του ανθρώπινου γένους και έφθασε ν’ αποτελεί ορόσημο των εποχών πολιτισμού, που χαρακτηρίζονται σε προ κεραμική και μετακεραμική.

Πιθανολογείται πως χρονολογικά το σημαντικό αυτό ανθρώπινο επίτευγμα της στερεοποίησης της λάσπης με τη φωτιά πρέπει να τοποθετηθεί γύρω στα 7.000 π.Χ. και μάλιστα σε διαφορετικά σημεία της υδρογείου. Στην Ελλάδα τα αρχαιότερα κεραμικά ευρήματα (Θεσσαλικά) χρονολογούνται στην 7η χιλιετηρίδα. Ανεξάρτητα της όποιας καλλιτεχνικής αξίας ή αρχαιολογικής σημασίας των έργων της αγγειοπλαστικής, το κεραμικό έπαιξε για χιλιάδες χρόνια πολύ σημαντικό ουσιαστικό ρόλο στην εξυπηρέτηση της καθημερινότητας του ανθρώπου.
Η σχετικά εύκολη μόρφωση του πήλινου κοίλου αναπλήρωσε την πρωτόγονη χρήση του κοίλου της παλάμης, της ξερής κολοκύθας, του δερμάτινου ασκού ή της καρύδας κ.λπ. φυσικών υποδοχέων που σαν οργανικής σύστασης καταστρέφονται με τη φωτιά, και λύτρωσε τον άνθρωπο από την επίπονη λάξευση δυσκατέργαστων σκληρών υλικών όπως το ξύλο ή η πέτρα.

Κι’ αυτό γιατί η ψημένη αργιλική μάζα έχει τη δυνατότητα να παίρνει ένα πλήθος από μόνιμες φόρμες κατάλληλες να συγκρατούν ρευστά και λεπτόκοκκα στερεά. Τα σκεύη αυτά, μαζί με τα πήλινα οικοδομικά υλικά και εξαρτήματα θεραπεύουν άπειρες βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Ό πως συμβαίνει με κάθε τι που χειρίζεται άμεσα ο άνθρωπος, έτσι και τα οικιακά κεραμικά είναι προσαρμοσμένα στα μέτρα του. Τη μορφή του καθενός έχει επιβάλει ο προορισμός του που τον ορίζουν οι συνθήκες και οι ανάγκες της ανθρώπινης ζωής, όπως και η στάθμη της αισθητικής του κάθε λαού».

«Ελληνικά Παραδοσιακά Κεραμικά» του ΒΑΣ. Δ. ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ